 |
| Grafiet op papier met vorkje |
Hier eindigde gisteren mijn werkdag, bij deze tekening.
Het was een dag van weinig vinden geweest. Misschien was de hindernis de wens te herhalen wat er al was. Moe en redelijk onvoldaan besloot ik mijn atelier op te ruimen.
Ondertussen lag het daar vol met aanzetten van iets wat niets geworden was. Mijn handen hadden er zin in, mijn vingers, ondertussen metaalzwart van het grafiet dat in dikke lagen op het papier was aangebracht, speelden. Ik stapelde, verschoof, voegde samen. Het over elkaar schuiven van de beelden, het veranderen van standpunt en het verlaten van mijn fixatie, klaarden de lucht op. Als vanzelf vonden mijn handen de weg. Ik kraste met mijn oude vorkje nieuwe tekens op een leeg vel, gebruikte daarbij donkere tekeningen als carbonpapier. Er ontstond een geheimschrift dat me uiteindelijk de weg wees naar nieuwe vormen.
Aan dat vorkje hangt een verhaal vast. Tijdens mijn laatste verblijf in Engeland logeerde ik in een gezellig kamertje met 'coffee and tea facilities'. Ik had er alles wat mijn hart begeerde, behalve - en dat zorgde toch voor wat ongemak - een lepeltje. Mijn gastvrouw wilde ik er zo vroeg op de dag niet mee belasten. Even later tijdens, mijn vroege ochtendwandeling, viel mijn zoekend oog op een stuk metaal dat uit de grond stak. Mijn kennersblik identificeerde het meteen als het handvat van een door mij zo zeer begeerde lepeltje. Terwijl ik driftig aan het graven was, merkte een passante ietwat hautain op: "O! You discovered something!" Ik was op dat moment de schaamte voorbij en antwoordde in mijn beste Engels "Yes, indeed! I found a spoon." Waarop de vrouw haar neus in de lucht stak en wegbeende. Triomfantelijk haalde ik het kleinood uit de grond. En concludeerde dat het dan wel geen lepel was, maar zonder twijfel een prachtig object. You can't always get what you want, but if you try sometimes, well, you just might find, you get what you need.
 |
| Grafiet op papier |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten