(Z)onder woorden?

Al tekenend en spelend probeer ik het leven dat ik wil leiden, vorm te geven. 

Ik laat de figuren uit mijn handen geboren worden. Het is alsof die wezens al ergens bestaan nog voor ze op mijn papier verschijnen en ik ze gewoon tevoorschijn moet trekken. Eens ze er zijn - zichtbaar zijn - kan ik er mee communiceren.

Als ik ze lang en intens aankijk, kan ik te weten komen wat hen drijft, wat ze denken, wat hun diepste verlangens zijn. Daarin oefen ik me. Ik vraag me namelijk af of ik in staat ben dat wat er in de diepere lagen in mijn tekeningen gebeurt ook in woorden om te zetten.

Er word geplaagd door een voortdurende angst triviaal te zijn. De diepte van de tekening teniet te doen door de beperkingen van mijn taal. De fantasie te beperken tot die ene mogelijkheid (van de vele) die ik gekozen heb. 

Van waar toch de behoefte om toch tekst toe te voegen? 

Waarom niet gewoon de tekening laten zijn en de toeschouwer zelf laten invullen? 

Waarom deze tekst en geen andere?