De grijze roodstaartpapegaai

Joey

In onze kindertijd hadden wij een papegaai, begin jaren '60 meegebracht uit De Congo door Tante Denise die daar verpleegster was. Hij was een hele persoonlijkheid, zoals waarschijnlijk alle papegaaien maar ik heb er maar één gekend.

De enige die hem kon knuffelen en aaien was mijn vader. Ik vertrouwde hem voor geen meter. Telkens iemand dacht het hart van het beestje veroverd te hebben, sloeg hij ongenadig toe. Hij liet zich van een hoogte vallen met opengesperde bek op de nietsvermoedende dierenliefhebber.

Joey was dol op blote benen en met vijf vrouwen in huis kwam hij in de zomermaanden aardig aan zijn trekken. Dan floot en danste hij. Jammer genoeg zat hij op het einde zelf met blote beentjes na een verblijf in een niet aan te bevelen dierenhotel.

We hebben hem 45 jaar gehad. Nu staat het hok leeg in de tuin als een stille getuige van een zeer levendig verleden.