Inspiratie voor deze tekening is mijn kleindochter van anderhalf. Vorige week liepen we samen: haar mama, Mira, de hond Zoï en ik, in een donker sparrenbos. We hadden behoefte aan frisse lucht na het bezoek aan ons geliefde grootmoeke in het bejaardentehuis dat bij dat bos hoort.
"Zawie!", riep Mira zwaaiend met een iets te lange stok. Zij en de hond leven in een wereld die zich wat onder onze ooghoogte afspeelt. Van op een afstandje keken Eva en ik gebiologeerd naar dat ontdekken van de dingen; naar dat samenspel van hond en kind. Mira vergeet ons en wandelt doelgericht, als een zelfstandig mensje op twee benen, tussen de bomen; iets wat me diep ontroerde.
Aan mijn tekentafel ontvouwen zich even later op het papier De Avonturen van Mira en Zoï.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten