 |
| In een staat van permanente verwondering belichamen ze de therapeutische grondhouding. (tekening: Ingrid Van Kogelenberg) |
Ik herinner me dat ik er jaren geleden niet in slaagde een echte vogel te tekenen. Het werd steevast een krampachtig diertje met vleugels, kop en staart dat maar geen vogel wilde zijn.
Nu, honderden probeersels verder kan ik van elke vlek of vorm een vogel maken. Het zijn geen natuurgetrouwe wezens maar mijn eigen-zinnige vogels. Ze drukken blijkbaar uit wat ik op dat moment voel of nodig heb. Deze hier zijn zoekend, in een staat van verwondering en niet-weten. Ze beheersen daarmee op een natuurlijke wijze de therapeutische grondhouding.
Deze vogels luisteren. Ze luisteren echt. Ze vangen signalen op tussen de lijnen door. De gesprokkelde verhalen slokken ze op, verteren ze, transformeren ze. Hun 'song lines' zijn als wegwijzers voor zij die dreigen verloren te lopen.
 | ||
| Ze tarten de verbeelding en de zwaartekracht. (tekening Ingrid Van Kogelenberg)
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten